ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Τελικα καθε εμποδιο εχει καποιο λογο που γινετε,εκει που ειπαμε τελος στην Μυτιληνη κατι ηθελε να μας κρατησει εδω για να βιωσουμε και κατι αλλο,να βιωσουμε εκτος απο την αγωνια των προσφυγων για φαγητο και τον αγωνα τους για ενα πιατο φαγητο,την αγωνια τους για να καταγραφουν ,την αγωνια τους να βγαλουν εισητηριο για πειραια,την αγωνια τους για να μπουν στο πλοιο με σπρωξιματα και να προλαβουν να μπουν,επρεπε να δουμε και την αγωνια τους οταν φτασανε στο νησι με βαρκες,επρεπε να δουμε την χαρα τους οταν εβλεπαν μερικα μετρα πριν την ακτη οταν εβλεπαν ανθρωπους,ντοπιους,οικογενειες με παιδια 12 χρονα,να τους κουνανε σοσιβια και να τους καλουν να βγαλουν την βαρκα κοντα τους,ΟΧΙ για να τους βοηθησουν να βγουνε απο τις βαρκες οπως νομιζαν,ουτε να τους καλοδεχτουν,αλλα να παρουνε τον εξολισμο τους,να παρουν την μηχανη της βαρκας που τους εφερε,να παρουν τα σοσιβια που φορουσαν τα παιδια τους,να παρουν τα πατωματα της βαρκας που τους εφερε αδιαφωρωντας παντελως για αυτους τους ιδιους,ουτε καν να τους βοηθησουν να βγουν στην παραλια που ηταν γεματη βραχους και ας ηταν μεσα γυναικες με μικρα παιδια,ας ηταν μεσα γυναικες με αναπηρικο καρατσοκι,ας ηταν μεσα παιδι με σπασμενο ποδι τυλιγμενο με σακουλα πλαστικη για να μην βραχει ο γυψος,οχι αυτοι που τους καλουσαν ΔΕΝ νοιαζοντουσαν για αυτους αλλα για τα λαφυρα που θα επαιρνα απο αυτους και παλι ομως το χαμογελο τους δεν εσβησε,δεν τους πειραζε γιιατι εφτασαν επιτελους εκει που ηθελαν,στην Ευρωπη,και ας ρωτουσαν αν ειναι στην Μυτιληνη,ουτε και αυτο ηξεραν,πολοι νομιζαν οτι ειναι στην Ιταλια,οτι ειναι κοντα στα συνορα και οτι μονο σε μια ωρα περπατημα θα φτασουν στα συνορα να πανε εκει που θελουν,ετσι τους ελεγαν διαφοροι ντοπιοι για να τους παρουν τα χρηματα που ειχαν μαζι τους,με 150 Ευρω το ατομο θα πηγαινα σε μια ωρα στα συνορα..Παρολα αυτα παλι χαμογελουσαν γιατι δεν τους ενοιαζε ακομα και οταν μαθανε οτι δεν θα φτασουν στα συνορα σε μια ωρα,ακομα και οταν εμαθαν οτι πρεπει να περπατησουν 20 χιλιομετρα μεχρι να φτασουν στην Καλλονη για να πιουνε ενα χυμο και να φανε ενα τοστ,οχι ολοι αλλα καμεια 300αρια απο τους 3-4000 που ηταν,χαμογελουσαν ακομα και οταν εφτασαν στην Καλλονη μεσα απο βουνα με ανηφορες και κατηφορες με τον ηλιο να καει,με το να σταματανε οπου βρισκανε σκια για να παρουν μια ανασα και να παρουν δυναμεις να συνεχισουν τον δρομο με τα μικρα παιδια στην αγκαλια τους,και τα 5χρονα να περπατανε και αυτα στην μεση του δρομου,ακομα και οταν ενας ηλικιωμενος ανδρας δεν αντεξε η καρδια του και επαθε εμφραγμα στην διαδρομη,αυτοι συνεχισαν,ακομα και οταν μια εγκυως γεννησε στον δρομο απο μολυβο για καλοννη αυτοι συνεχισαν,και με το που εφτασαν στην καλλονη και περασαν το βραδυ τους ξεκουραζωντας το κορμι τους στα πεζοδρομια και στους δρομους,ξεκινησαν παλι χαμογελωντας για το λιμανι της Μυτιληνης ,αλλα 50 χιλιομετρα,πιστευωντας οτι θα καταγραφουν και θα παρουν το εισητηριο τους να μπουν στο καραβι και να φυγουν αμεσως να πανε στην Αθηνα και να παρουν το τρενο να πανε στα συνορα,ακομα και οταν φτανουν στο λιμανι και βλεπωντας και αλλους προσφυγες σαν και αυτους ακομα χαμογελουσαν,σιγα σιγα ομως το χαμογελο εσβηνε γιατι εβλεπαν οτι ενω και οι ιδιοι θελουν να φυγουν αλλα και οι ντοπιοι θελουν να φυγουν,οπωες λενε,αλλα πρεπει να χαλασουν οσα χρηματα εχουν μαζι τους για τις αναγκες τους μεχρι να φυγουν,πρεπει να μεινουν με τις γυναικες και τα μικρα τους καμμεια εβδομαδα ακομα σε στρατοπεδα που βρωμανε,να πιουνε νερο απο βρυσες που ειναι κοντα σε τουαλετες που βρωμανε,αλλα και παλι κανουν κουραγιο,και ερχετε η στιγμη που παιρνουν τα πολυποθυτα χαρτια και ειναι παλι το χαμογελο μεχρι τα αυτια γιατι επιτελους θα φτασουν στο καραβι θα μπουν ,πληρωντας το εισητηριο,και θα φτασουν στον πειραια,και φτανουν στο λιμανι και βλεπουν οτι πρεπει να δωσουν μαχη,να σπρωχτουν,να φωναξουν,να τσακοθουν με αλλους προσφυγες που θελουν και αυτοι να μπουν,να ακουνε τα μικρα παιδια να κλαινε και τις γυναικες να ουρλιαζουν,ακριβως οπως κανανε και στην πατριδα τους που εφυγαν για να σωθουν απο τις βομβες και τοις σφαιρες και το χαμογελο χανετε,χανετε... μα φυγαμε για καλυτερα..αλλα παιρνουν κουραγιο γιατι εδω δεν εχει βομβες,δεν εχει σφαιρες,θα τα καταφερουμε να μπουμε στο καραβι,στην Αθηνα θα ειναι καλυτερα,θα φυγουμε πιο γρηγορα... Επρεπε να σησουμε και αυτο τις 2 μερες που μειναμε παραπανω λογω οτι χασαμε το καραβι. Επρεπε να δουμε και αυτο...
Καλημερα και καλη εβδομαδα!!